|
با قمر درباره وبلاگ آرشیو وبلاگ پنج شنبه 89/7/8 :: 9:44 عصر ::; نویسنده : م قمری
منزلت معنوی مسجد مرضیه قمری مسجد اولین مکان مقدسی است که پس از ظهور اسلام بنا شد و در گسترش این دین آسمانی نقش مؤثری ایفا کرد و پیوسته مهم ترین پایگاه فعالیت های مذهبی و دینی به شمار رفته است؛ جایگاهی که باید در ترویج پرستش، عبادت، توبه و خلوت کردن دل با معبود یکتا تأثیر به سزایی داشته باشد؛ چنان که در تاریخ اسلام، این پایگاه بزرگ، محمل مهمی برای تصمیم گیری های اجتماعی و سیاسی بوده است و همین بس که پیامبر اکرم(ص) در منزلت آن فرموده: «خیر البقاع المساجد؛ مساجد، بهترین مکان های روی زمین اند.» احترام مسجد کسانی می توانند به مساجد قدم بگذارند و از نعمت معنوی آن برخوردار باشند که در درجة اول از هر جهت پاک بوده، شایستگی ورود به خانه خداوند متعال را داشته باشند و دوم اینکه خود را محتاج ترین خلایق در پیشگاه الهی بدانند و دیگر اینکه از یاد و ذکر دنیا دوری گزینند و دل را از هر مشغله ای که مانع رسیدن به مولای حقیقی است، خالی کنند. پس هر کسی ناپاک و آلوده وارد مسجد شود و در صدد اصلاح نفس خویش بر نیاید، حق آن جایگاه مطهر را ضایع کرده است؛ همچنان که امام صادق(ع) فرموده: «ملعون ملعون من لم یوقر المساجد؛ از رحمت خداوند دور است کسی که احترام مسجد را نگه ندارد.» همچنین هر کسی در مسجد از دنیا و متاع آن سخن گوید، مورد بی مهری حضرت حق قرار می گیرد؛ چنان که رسول خدا(ص) فرمود: «در آخرالزمان افرادی به مسجد می روند و دور هم می نشینند و تنها از دنیا و دنیاپرستی حرف می زنند. با آنان مجالست نکنید که خداوند را حاجتی به آنان نیست.» مسجد زن اگر چه خواندن نماز در مسجد از اهمیت والایی برخوردار است، اما در احادیث معصومین(ع) دربارة زن تأکید شده که بهترین جایگاه عبادت و سجده برای او خانة او است. صادق آل محمد(ص) می فرماید: «خیر مساجد نسائکم البیوت؛ بهترین مساجد زنان شما، خانه ها است.» هنر و فضیلت زن در آن است که با حفظ گوهر عفاف سر بر آستان معبود و دل در گرو ولایت رحمانی نهد و رسالت خطیر او در پرتو عنایات ربوبی، آن است که حضرت فاطمه اطهر(س)، این عروس حجلهنشین ساحت قرآنی را الگو و اسوه خود قرار دهد و در مسیر طهارت نفس و تعالی روح، صحیفه دل را از نور تجلیات رحیمی آن بانوی بزرگ منور سازد. مسجد واقعی اما مسجد واقعی و به عبارت دیگر کعبه حقیقی، قلب اولیای الهی است که دائماً در یاد و ذکر معبود ازلی خویش هستند و پیوسته خداوند را در سرای دل خویش حاضر می بینند. در حدیث قدسی آمده است: «لا یسعنی ارضی و لاسمائی ولکن یسعنی قلب عبدی المؤمن؛ نه زمین من و نه آسمان من هیچ کدام گنجایش مرا ندارند؛ اما قلب بنده مؤمنم گنجایش مرا دارد.» امام خمینی(س) با توجه به این کلام آسمانی چنین سروده است: آن را که زمین و آسمانش جا نیست بر عرش برین و کرسیش مأوا نیست اندر دل عاشقش بگنجد ای دوست ایمان است این و غیر از این معنا نیست مولوی، عارف بزرگ اسلامی نیز در این باره سروده است: مسجدی کان اندرون اولیاست سجدهگاه عالم است آنجا خداست آری، این قلب ولی خدا است که حرم الهی است و هرگز یاد و ذکر غیر حق، بدان جا راه ندارد و به راستی، قلب منور انسان کامل تجلیگاه نور خدای رحمان است و طراوت و سرسبزی روح و ریاحین بهشت نعیم در آن جلوه ای تام دارد و چشمه سار معارف بی پایان ربوبی از آنجا بر قلب های تشنه معرفت جاری می گردد؛ «فاما إن کان من المقربین فروح و ریحان جنت نعیم.» (ماهنامه تجلی، شماره 9، مرداد ماه 1384)
موضوع مطلب : موضوعات
پیوندها صفحات وبلاگ 
بازدید امروز: 27 بازدید دیروز: 1 کل بازدیدها: 64184 |
||
 |
